ԵԳ Երիտասարդական Գրասենեակ
Related Articles
Հարեւանութեամբ ապրող ժողուուրդներու, մասնաւորապէս Հայերու, Վրացիներու ու Կովկասի թաթարներու միջեւ այլատացութեան առանձին դրսեւորումներ միշտ եղած են: Սակայն 19-րդ դարու վերջին 20-րդ դարու սկզբին ցարական իշխանութիւնները հասցուցին հարցերը պետական քաղաքականութեան մակարդակին և օգտագործեցին սեփական խնդիրները լուծելու, իրենց հակազգային ծրագիրները:
1905-ի Փետրուար 6-ին Պաքուի տեղական իշխանութիւնները և անձամբ նահանգապետ Նակաշիցէի դրդմամբ մոլեգնած թաթարները յարձակեցան հայերու վրայ: Հրդեհեցին հայկական թաղամասեր, կողոպտեցին հայերու գոյքն ու կահ-կարասին: Հայ բնակչութեան ինքնապաշտպանութիւնը ստանձնեց Դաշնակցութիւնը, միաժամանակ սպառնագիր ուղարկեց նահանգապետին, որուն մէջ ըսուած էր «Պաշտպանեցէք ժողովուրդը, եթէ ոչ, անձամբ պատասխանատու կը լինէք»:
40 ժամ թաթար խուժանները անարգեցին և անպատիժ կոտորեցին ու կողոպտեցին հայերը: Հայ բնակչութիւնը բազմաթիւ զոհեր տուաւ: Նախայարձակ թաթարներուն կը ոգեւորէին նաեւ թուրքական ծպտեալ գործակալները:
Մէկուկէս օր ապարդիւն սպասելէ ետք Նիկոլ Դումանը, Մարտիրոս Չարուխեանը, Մկրտիչ Աղամալեանը, Հմայակ Ջանփոլատեանը, Աբրահամ Գուլխանդեանը, Վարդանը (Սարգիս Մեհրապեան), Սեբաստացի Մուրատ (Խրիմեան), Քեռին (Արշակ Գալֆայեանը), Համազասպը (Սրուանձոտեան), կազմակերպեցին ինքնապաշտպանական խմբեր:
Քառօրեայ արիւնալի ընդհարումներէ ետք, բախումները կը վերսկսին Պաքուի մէջ, որուն ընթացքին սպաննուեցան շուրջ 400 մարդ: Կը հրդեհուին հայերու պատկանող նաւթահորերը վնասը շուրջ 25 միլիոն ռուբլի էր:
