Ըստ մեզի հասած տուեալներուն, հայերը ունեցած են երեք նոր Տարի, որոնք կոչուած են՝ Ամանոր, Նաւասարդ կամ Կաղանդ:
Ժամանկին, մեր նախնիները Նոր Տարին կը դիմաւորէին Մարտ 21-ին, գարնանային գիշերահաւասարի օրը:
Այդ մէկը պատահական ընտրութիւն չէր: Այդ հեռաւոր ժամանակներուն, hայ քուրմերը իրենց բազմամեայ դիտարկումներով նկատի առած են, որ բնութիւնը յարութիւն կ’առնէ գարնան սկիզբը: Այդ օրը հայերը դարձուցին Նոր Տարի կամ Նոր Տարէգլուխ եւ տօնախմբութեամբ բառաբանեցին բնութեան զարթօնքը եւ հողագործի աշխատանքը, աղերսելով չաստուածներուն, որ բերքառատ դարձնեն տարին:
Հայկական երկրորդ տարեգլուխը՝ Նաւասարդը եղած է Օգոստոս 1:
Ըստ աւանդութեան, Հայկ Աղեղնաւորը Հայոց Ձոր գաւառի մէծ սպաննած է բռնակալ Բէլին եւ ազատութիւն պարգեւած է իր տոհմին ու իր բոլոր հետեւորդներուն: Այդ յաղթութիւնը ենթադրաբար տեղի ունեցած է Ք.Ա. 2492 թուականին Օգոստոս 1: Այդ ժամանակէն հայերը Նոր Տարին սկսած են տօնել Օգոստոս 1-ին:
Օգոստոսեան տօնը հայերը կոչած են Նաւասարդ, որ կը նշանակէ Նոր Տարի (Նաւ «Նոր» + ա + սարդ «տարի»): Նաւասարդի ամէնամեծ հանդիսութիւնը տեղի կ’ունենար Արածանի գետին ափին, Նպատ լերան մօտ: Տօնախմբութեան կը ներակայանային երկրի թագաւորն ու թագուհին, նշանաւոր արքունականներ, զօրապետեր, նաեւ՝ Հայկական բանակը: Այնտեղ կու գային Հայաստանի բոլոր գաւառներէն: Տօնախմբութիւնը կը տեւէր մի քանի օր:
20-րդ դարու Սիմէոն Երեւանցի Կաթողիկոսի տոմարով Յունուար 1-ը ընդունուեցաւ որպէս Նոր Տարուայ սկիզբը: Բայց մինչ այդ՝ Հայաստանի տարբեր վայրերուն մէջ եւ հայկական տարբեր գաղթավայրերուն մէջ հայերը արդէն սկսած էին Նոր Տարին նշել Յունուար 1-ին: